درباره سفر مرتضی سرهنگی و هدایت الله بهبودی به هیروشیما

مرتضی سرهنگی:
ژاپن واقعه هیروشیما را به نفع صلح جهانی مطرح کرد / موزه صلح جهانی می شود، نه موزه جنگ

مرتضی سرهنگی درباره سفر خود به هیروشیما در سالروز انفجار بمب اتمی گفت: فاجعه ایی مثل انفجار بمب اتمی، به عنوان یک فرصت استفاده و آن را به نفع صلح جهانی مطرح کردند.

جمعی از اعضای انجمن حمایت از قربانیان سلاحهای شیمیایی و موزه صلح تهران در مراسم بزرگداشت قربانیان بمباران اتمی هیروشیما حضور پیدا کردند.
این هیئت که مرکب از مصدومان شیمیایی و جمعی از هنرمندان نام آشنا بود در مدت حضور خود در ژاپن علاوه بر حضور در این مراسم، در ملاقاتها و جلسات مختلفی از جمله ملاقات با بازماندگان حمله اتمی، رئیس موزه صلح هیروشیما، اعضای سازمانهای مردم نهاد صلح، و نیز روزنامه نگاران حضور یافتند و پیام صلح و دوستی ملت ایران را ابلاغ کردند.
از جمله اعضای هیئت اعزامی به هیروشیما می توان به مرتضی سرهنگی و هدایت الله بهبودی (نویسنده و پژوهشگر)، پرویز پرستویی (بازیگر)، حبیب احمد زاده (نویسنده ومستند ساز)، علی دهباشی (ایران شناس و نویسنده) اشاره کرد.
مرتضی سرهنگی مدیر مرکز مطالعات و تحقیقات فرهنگ و ادب پایداری حوزه هنری در این باره به خبرنگاره پایگاه خبری حوزه هنری گفت: سفر به هیروشیما از سوی موزه صلح تهران برنامه ریزی شده بود، این دهمین سال است که این موزه به همراه تعدادی از جانبازان شیمیایی و برخی از دست اندرکاران موزه به هیروشیما سفر می کند. امسال به همراه هدایت الله بهبودی و حبیب احمدزاده که خود در دوران دفاع مقدس در منطقه حلبچه حضور داشته اند و آقای تقی‌پور رئیس موزه صلح و دکتر شهریار خاطری از مسوولان موزه به این سفر رفتیم.
وی ادامه داد: این سفر حدود 10 روز طول کشید، از موزه بمباران توکیو بازدید کردیم، از دو جزیره بازدید داشتیم، از موزه های جنگ بازدید داشتیم و 6 آگوست در مراسم بزرگداشت قربانیان حضور داشتیم، مراسم ساده اما عمیقی بود، بعد از مراسم در پارک صلح یعنی جایی که بمب اتم به آن اصابت کرد رفتیم و موزه ایی در آنجا هست که از آن بازدید کردیم و با 3 نفر از بازمانده های حادثه ملاقات داشتیم.
این نویسنده و پژوهشگر گفت: وقتی ژاپنی ها متوجه می شدند ما از خبرنگاران جنگ بودیم برایشان جالب بود و آنها از اطلاعاتی که از جنگ تحمیلی می دادیم تقریبا بی خبر بودند و حتی تا چند سال قبل نمی دانستند ما هم جانبازان شیمیایی داریم و عراق در جنگ از سلاح های شیمیایی استفاده کرده است.
مدیر مرکز مطالعات و تحقیقات فرهنگ و ادب پایداری حوزه هنری با بیان این که بسیاری از جنگ ها به دلیل مرزها اتفاق می افتد، تاکید کرد: ادبیات و هنر جنگ بی مرز است زیرا انسانی است، مشترکات زیادی در آثار هنری دو کشور وجود دارد، ژاپنی ها کارهای خوبی برای جنگ جهانی دوم و بمباران اتمی هیروشیما کرده اند، اما ما هم در زمینه ادبیات جنگ و چاپ کتاب کارهای درخشانی منتشر کرده ایم. نکته دیگر این است که آنها از فاجعه ایی مثل انفجار بمب اتمی، به عنوان یک فرصت استفاده کردند و آن را به نفع صلح جهانی مطرح کردند.
سرهنگی تصریح کرد: می خواهیم موزه جنگی بسازیم که جهانی باشد، در صورتی که موزه جنگ جهانی نمی شود، موزه صلح جهانی می شود. این تفاوت ها در نگرش وجود دارد، آنها این کار را کرده اند، یک شعار مرگ بر آمریکا در آنجا نمی شنویم در حالی که در و دیوار هیروشیما مرگ بر آمریکا است. از ملیت های مختلف در سالروز هیروشیما به ژاپن می آیند و همدردی می کنند و همه می آیند تا زیبایی صلح را بتوانند برای جهان بازگو کنند و دور صلح جمع می شوند.
او افزود: ما در کشورمان هفته جنگ داریم اما در ابتدایی ترین شکل خود که تبلیغی است برگزار می شود در حالی که دنیا علیه صدام شورید، همان دنیایی که صدام را علیه ما ترغیب و حمایت کرده بود علیه او شورید و می توان از این دریچه وارد شد و در سالروز شروع جنگ برنامه های برای صلح جهانی در کشورمان داشته باشیم چرا که در جنگ هشت ساله مردم ایران در برابر جنگ ایستادند. ملتی که از خود دفاع می کند صلح طلب ترین ملت جهان است.

***

هدایت الله بهبودی:

هنوز نتوانسته ایم جنگ تحمیلی را به شکل جهانی معرفی کنیم

هیات اعزامی به «هیروشیما» که برای حضور در سالگرد حمله اتمی آمریکا به ژاپن سفر کردند، در نشستی دستاوردهای این سفر را تشریح کردند.

به نقل از ایسنا، در ابتدای این جلسه دکتر خاطری از مسوولان «موزه صلح » به اقدامات انجام شده در خصوص حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی پرداخت و یادآور شد: سال 2004 گروهی با عنوان ماموریت صلح هیروشیما به ایران سفر کردند و با سفری که به سردشت داشتند، متوجه حمله شیمیایی به ایران شدند و خواستند کمک کنند صدای بیماران شیمیایی ایران به جهان برسد.
وی افزود: به تبع آن هیاتی هم در مراسم هیروشیما شرکت کرد که این حضور انعکاس خیلی خوبی داشت و بسیاری فهمیدند در ایران نیز بمباران شیمیایی شده است.
خاطری سفر اخیر به هیروشیما را شرکت در شصت و هشتمین سالگرد حمله شیمیایی آمریکا به هیروشیما عنوان کرد و گفت: این دهمین حضور ما در این مراسم بود. مراسمی که بسیار منحصر به فرد است و از همه جای دنیا در آن شرکت می‌کنند وملاقات و گفت‌وگوهایی با بازماندگان این نوع بیماران داشتیم.

پرستویی: باعث تاسف است که خیلی‌ها «موزه‌ صلح» را نمی‌شناسند
پرویز پرستویی که در این سفر برای اولین‌بار، گروه اعزامی را همراهی کرده است با بیان اینکه درس‌های زیادی از حضور در هیروشیما گرفته است، گفت: ما «موزه صلح‌»ی در پارک شهر داریم و باعث تاسف من است که تنها چهار ماه است که آنجا را شناخته‌ام و باعث تاسفم است که خیلی‌ها اینجا را نمی‌شناسند. اما بسیاری از جاهای دیگر مانند فلان پیتزافروشی و یا فلان مغازه را به خوبی می‌شناسند.
وی که 26 مرداد ماه در موزه صلح سخن می‌گفت، افزود: امسال، دهمین سالی بود که موزه صلح این سفر را تدارک دید و افتخار داشتیم در کنارشان باشیم و امیدوارم این آخرین سفر ما نباشد، چرا که تازه یاد گرفتیم چگونه باید ارزش‌ها را پاس بداریم.
بازیگر «آژانس شیشه‌ای» با بیان اینکه شصت و هشت سال از سالگرد اتفاق هیروشیما می‌گذرد، ادامه داد: خوب است با فیلم‌هایی که گرفته شده است‌ این مراسم به رویت مردم ایران برسد که از اقصی نقاط دنیا بدون هیچ شعاری در آنجا جمع می‌شوند و اتفاقات خوبی می‌افتد که باید برای ملت ایران بازگو شود. ما هشت سال به کشورمان حمله شد و با ایثار دفاع کردیم اما چرا هنوز خیلی‌ها جنگ و مقاومت ما را نمی‌شناسند؟
پرستویی با بیان اینکه سالگرد جنگ ما در حد یک شو تلویزیونی شده است‌، ادامه داد: جانبازانی داریم که هنوز در حال بال بال زدن هستند که نمونه‌هایی از آنها را در این سفر کنارمان داشتیم. اینها افراد عاشقی هستند که تنها عشق به وطن و اعتقادات آنها را نگاه داشته است، دست مریزاد که دکتر خاطری و سروش که چنین فضایی را به وجود آوردند و امیدوارم تداوم داشته باشد.
وی به جشنواره دانش آموزی که در کنار حبیب احمد‌زاده آن را برگزار می‌کند اشاره کرد و گفت: ما 9 سال است که چنین برنامه‌ای داریم و به جاهایی می‌رویم و فیلم نشان می‌دهیم که بسیاری از آنها پرده سینما را با صفحه تلویزیون اشتباه می‌گیرند. برنامه‌ای هم با عنوان «کشتی صلح» با حضور کودکان ایرانی و عراقی در «اروند» برگزار کردیم که امیدوارم در سال آینده دوباره این کشتی صلح را داشته باشیم و از کشورهای مختلف و بازماندگان هشت سال دفاع مقدس دعوت کنیم تا در این مراسم حضور داشته باشند.
وی تاکید کرد: خوب است هفته دفاع مقدس را در یک روز به صورت جهانی برگزار کنیم.

احمدزاده: بسیار زشت است که مردم هیروشیما را بشناسند اما سردشت را نه
حبیب احمد‌زاده نویسنده نیز که در سفر اخیر هیروشیما حضور داشته است بر لزوم برپایی برنامه‌ای در این خصوص تاکید کرد و گفت: بسیاری از جمله خود من نسبت به مردم کشورمان غافل هستیم. ما باید دنیا را آگاه کنیم و بگوییم که در هشت سال دفاع مقدس چه برسر ما آمده است. اگر حرف حق باشد‌ کسی نمی‌تواند جلوی آن بایستد و باید این مظلومیت را با اقتدار نشان دهیم.
وی افزود: بسیار زشت است که مردم ما «هیروشیما» را بشناسند اما ندانند «سردشت» خودمان کجاست و در آنجا چه گذشته است.
مرتضی سرهنگی از نویسندگان دفاع مقدس هم با بیان اینکه ما تا حدود زیادی درباره جنگ ظاهرگرایی کرده‌ایم، خاطر نشان کرد: فکر می‌کنیم جنگ در تیر 68 و پس از امضای قطعنامه تمام شده است اما باید بدانیم که باطن جنگ ادامه دارد.
وی افزود: سفر به هیروشیما جزو سفرهای استثنایی بود که در عمرمان داشتیم و معتقدم موزه صلح برای هفتادمین سال این حادثه برنامه‌های خاصی را تدارک ببیند.
این نویسنده گفت: ملت ایران همیشه دفاع کرده است و هیچ وقت جنگ طلب نبوده است و امیدوارم ما هم با دوستان هنرمند بتوانیم برنامه‌هایی داشته باشیم.

بهبودی از دیگر حاضران هم جنگ به وجود آمده در ژاپن و کشور ما را از لحاظ ماهوی متفاوت دانست و در عین حال گفت: اما می‌توان شاهد اشتراکات زیادی باشیم. ما امسال در سفرمان هویت فرهنگی را هم با خود بردیم، چرا که مبنای سفرهای گذشته‌مان بیشتر پزشکی بود.
وی ادامه داد: در این سفر با رئیس موزه صلح ژاپن و با بسیاری از بازماندگان حادثه هیروشیما صحبت کردیم. معتقدم آنها خیلی کمتر از ما در زمینه ثبت جنگشان کار کردند و حتی گشتیم کتاب و خاطرات زیادی پیدا نکردیم اما آنها جنگشان را به شکلی جهانی معرفی کردند که ما هنوز نتوانسته‌ایم این کار را انجام دهیم و پا را فراتر از مرزها بگذاریم تا مظلومیتمان را معرفی کنیم.
مصطفی رزاق کریمی کارگردانی که سال‌ها پیش مستندی از جنگ تحمیلی کشورمان با عنوان «خاطراتی برای تمام فصول» ساخته است‌، در ادامه این نشست اظهار کرد: این فیلم شامل خاطراتم از زمان جنگ کشورمان است که در وین حضور داشتم و جای شرمندگی دارد که موضوع جانبازان شیمیایی کشورمان را غربی‌ها نشان داده‌اند اما ما در سینما کار زیادی نکردیم و لابی‌گر خوبی هم نبودیم که فیلم‌هایی که در این حوزه مانند «از کرخه تا راین » و «آژانس شیشه‌ای » ساخته شده است را در خارج نشان دهیم.
وی ادامه داد: آن زمان یک فیلمساز اتریشی به من گفت که جنگ شما مثل زمین لرزه است. پس برو در کشورت درباره جنگ کار کن و من این فیلم مستند را کار کردم و هرچه تلاش کردم یک فیلم سینمایی در این خصوص بسازم به من گفتند اولویتمان نیست.
این کارگردان با بیان اینکه سینمای جنگ بعد از شهیدآوینی سیر صعودی نداشته است‌، ادامه داد: قهرمانان واقعی ما این جانبازان هستند که انتظار داشتم بعد از مستندی که ساختم یکی از مدیران علاقه‌ای نشان دهد. باز هم امیدوارم قدم‌های بیشتری برای ساخت چنین آثاری برداشته شود.
در نقش‌های دفاع مقدس کلیشه شده‌ام اما اگر بتوانم ....
پرویز پرستویی در بخش دیگری از این نشست با اشاره به شروع فعالیت هنری‌اش در سال 48 یادآور شد: من آن زمان که با تئاتر کارم را شروع کردم، تصورم این نبود بازیگر شوم و در آثار دفاع مقدس بازی کنم و نیتم این نبود. اما الان می‌گویم در این نقش‌ها کلیشه شده‌ام ومعتقدم اگر بتوانم لحظه‌ای فریاد مقاومت جانبازان را نشان بدهم اگر این کلیشه است، بگذارید باشد و به قول فیلم «مارمولک» راه‌های مختلفی برای رسیدن به خدا وجود دارد.
وی افزود: دو سال حالم از سینما بد بود و درکوه‌های توچال بالا و پایین می‌رفتم. همان موقع برای پر کردن صفحاتشان نوشتند، پرستویی از بازیگری خداحافظی کرده و کشاورزی می‌کند. من دو سال پایم را در جشنواره فیلم فجر نگذاشتم، برای اینکه معتقدم معنا گم شده و حالم بد می‌شود.
این بازیگر با بیان اینکه سینمای دفاع مقدس نخ نما شده است‌، خاطر نشان کرد: فیلمی را می‌خواهیم اکران کنیم اما می‌گویند نمی‌فروشد و متاسفانه مسئولین فرهنگی ما هم به دنبال فروش آثار دفاع مقدس هستند. مگر فیلم دفاع مقدس باید بفروشد؟
در ادامه این نشست تقی‌پور رئیس موزه صلح هم به دعوت پرستویی به پشت میکروفن آمد و اظهار کرد: خوشحالم در دهمین سفر موزه صلح ترکیبی از جانبازان و دوستانی حضور داشتند که در نشان دادن موضوع جنگ نقش ویژه‌ای دارند و امیدوارم موضوع صلح بهتر شناخته شود.
دکتر سروش رئیس انجمن حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی هم با بیان اینکه ما در این موزه قرائت دیگری از جنگ داریم اظهار کرد: به جنگ نه به عنوان ابزار خشونت بلکه به عنوان جنگی که آدم‌هایی شرکت کردند و عاشق بودند نگاه می‌کنیم و در اینجا به دنبال نشان دادن این عشق هستیم.
دکتر معصومی از دیگر حاضران در این سفر هم با بیان اینکه مراسم‌های ما سیاسی یا احساسی گفت: مراسمی هم که برای دفاع مقدس‌مان برگزار می‌شود این دو مشکل را دارد. ما باید یک برخورد علمی و بین‌المللی با واقعه‌ای که برایمان رخ داده داشته باشیم.
بنک‌دار مترجم گروه اعزامی هم با بیان اینکه ده سال است در این سفر رفت و آمد دارد و گروه‌های مختلفی را همراهی کرده‌است، ادامه داد: سفر امسال تفاوت‌های خاص خودش را داشت و معتقدم با اضافه شدن گروه هنرمندان تاثیر این کار بیشتر خواهد شد.
فضلی از جانبازان همراه گروه اعزامی نیز با بیان اینکه تجربه این سفر برایش به اندازه یک ترم دانشگاهی آموزنده بوده است‌، اظهار کرد: ما هیچ چیزی از مسوولین نمی‌خواهیم فقط دوست داریم‌ مردم‌مان را شاد ببینیم و اگر هشت سال رفتیم و بخشی از بدنمان را دادیم. باز هم اگر اتفاقی بیفتد وظیفه داریم خدمت کنیم. تا فرهنگ صلح در ما نهادینه نشود قطعا شاهد توسعه اقتصادی نخواهیم بود.
صالحی جانباز 70 درصد دیگری که در این سفر حضور داشته‌، با بیان اینکه در کشور ما همه نگاه‌ها مادی شده است ‌، اظهار کرد: هنرپیشه سریال «جمونگ» به ایران می‌آید و هشت نفر در فرودگاه به خاطر اینکه تلاش می‌کردند با او عکس بگیرند مجروح می‌شوند اما می‌بینیم ما برای بچه‌های خودمان بهترین‌ها بودند و رفتند کاری نکردیم و کسی آنها را نمی‌شناسد.
وی افزود:به عنوان قربانی سلاح شیمیایی معتقدم کار خوبی آغاز شده است و با این کار می‌توانیم با دنیا حرف بزنیم. متاسفانه در کشور ما خیلی‌ها نمی‌دانند در جنگ چه گذشته است و شما سینماگران باید جنگ ما را به دنیا نشان دهید.
این جانباز با اشاره به پرویز پرستویی گفت: پیش ازاین سفر ایشان در ذهن من یک آدم بسیار مثبت بوده است و آرزویم این بود فرصتی فراهم شود تا ببینم کجای کار هستیم و خوشحالم که بعد از همسفر شدن با پرویز پرستویی ذهنیت مثبتم به اوبسیار پررنگ‌تر شد.
بابایی دیگر مترجم گروه که به عنوان یک ژاپنی از 45 سال گذشته در ایران سکونت دارد‌ و مادر شهید محسوب می‌شود نیز اظهار امیدواری کرد: نتیجه این سفر در آینده نزدیک مشاهده شود و به نفع جانبازان شیمیایی منعکس شود.
در پایان این نشست که بیش از دو ساعت ادامه داشت کتابی با عنوان «سفر به روایت سرفه‌ها» که سفرنامه هیروشیمای حمید حسام است و فیلم‌های مستند «پژواک یک سکوت»، «هفت نابخشوده» و «خاطراتی برای تمام فصول» در خصوص جنگ تحمیلی به حاضران اهدا شد.

******

هدایت الله بهبودی:
ژاپنی ها می بخشند اما فراموش نمی کنند / برای بیان آرمان تنها یک راه وجود ندارد

مدیر دفتر ادبیات انقلاب اسلامی حوزه هنری با اشاره به سفر اخیر خود به ژاپن و بازدید از هیروشیما گفت: برنامه‌هایی داشته باشیم تا مظلومیت رزمندگانمان و قربانیان سلاح‌های شیمیایی در سطح جهانی دیده شود.

هدایت‌الله بهبودی در گفت و گو با خبرنگار پایگاه خبری حوزه هنری با اشاره به سفر خود به هیروشیما در سالروز انفجار بمب اتمی گفت: ماهیت جنگی که ژاپن با آن درگیر شد با ماهیت جنگی که به ما تحمیل شد متفاوت است. ژاپن در جنگ جهانی دوم مدافع نبود اما ما در جنگ 8 ساله مدافع بودیم. جنگی که به ما تحمیل شد و در برابر آن از عقیده و خاکمان دفاع کردیم، اینک جزو حیثیت ملی ما ایرانیان است.

بوی پشیمانی از جنگ در موزه های زاپن به مشام می رسد

وی خاطرنشان کرد: در نگهداشت یادمان‌ها و خاطرات و آن چیزی که از این حادثه تلخ بر دو کشور ژاپن و ایران گذشته است می‌توان مشترکاتی را بین دو کشور پیدا کرد. وقتی از برخی موزه‌های ژاپن دیدار می‌کنید می‌بینید که بوی پشیمانی از جنگ در این موزه‌ها به مشام می‌رسد. وقتی ما از موزه گازهای جنگی در جزیره اکونوجیما دیدن کردیم متوجه شدیم که این موزه در واقع نوعی بیان پشیمانی ژاپنی ها از عملکرد شان در جنگ جهانی دوم است.
مدیر دفتر ادبیات انقلاب اسلامی حوزه هنری که یکی از اعضای هیأت اعزامی موزه صلح تهران بود، گفت: این پشیمانی چیز پنهانی نبود؛ مشهود بود. در این موزه لوازمی که با آن بمب‌های شیمیایی را می‌ساختند و بر سر طرف مقابل می‌ریختند به نمایش درآمده بود. کارکنانی که در این جزیره بر اثر کار کردن در این کارخانه و بر اثر گاز خردل دست و پایشان تاول زده و یا از بین رفته بودند به نمایش درآمده بودند و با زبان بی‌زبانی می‌گفتند که ما اشتباه کردیم و این هم سند اشتباه ما است.
وی افزود: البته موزه نظامی توکیو (یوشوکان) بوی پشیمانی نمی‌داد، بلکه به نوعی دفاع از عملکرد ژاپن در جنگ جهانی دوم بود. این موزه ماهیت سیاسی پیدا کرده و هر وقت یکی از مقامات بلند پایه ژاپن از این موزه دیدن می‌کند سریع سر و صداها بلند می‌شود و می‌گویند که ژاپن دوباره به همان تمایلات نظامی‌گری گذشته خود برگشته است.

زاپنی ها نمی خواهند از واقعه هیروشیما انتقام بگیرند

بهبودی با بیان این که ژاپنی‌ها بعد از جنگ جهانی دوم و به ویژه بعد از انفجار بمب اتمی روی هیروشیما به نتایجی رسیده‌اند، عنوان کرد: شنیده‌ام که از قول ژاپنی‌ها می‌گویند«ما می‌بخشیم اما فراموش نمی‌کنیم.» گویی آنها نمی‌خواهند از اتفاقی که در هیروشیما و ناکازاکی افتاده است انتقام بگیرند اما دلشان هم نمی‌خواهد آن را فراموش کنند؛ نه تنها خودشان، بلکه جهان.
وی گفت: موزه‌هایی که در هیروشیما دیدیم به زیبایی تمام طراحی شده است و یادمان‌ها همان حادثه تلخ را بازگو می کنند. این موزه‌ها از عناصر مختلف هنری استفاده می‌کنند و عکس یکی از آنهاست. کارهای تجسمی هم انجام می‌شود. به طور مثال برای نشان دادن فاجعه سوختن انسان‌ها بر اثر حرارت بمب اتم این موضوع را تبدیل به مجسمه کرده بودند و یا از عنصر آب استفاده خوبی کردند چرا که پس از انفجار بمب تشنگی آسیب زیادی به ساکنان منطقه زده است و بسیاری بر اثر کمبود آب جان داده‌اند.از نظر ما که از راه دور آنها را نگاه می‌کنیم به نوعی ژاپنی‌ها در چگونگی بیان یادمان‌های جنگ‌شان به عقلانیت رسیده‌اند.
این محقق و پژوهشگر،انفجار بمب اتمی هیروشیما را حادثه بزرگی دانست و تأکید کرد: در این حادثه در یک لحظه حدود هفتاد هزار نفر از بین رفته‌اند و بیشتر از این تعداد در روزها و ماه‌های آینده کشته شدند و چنین حادثه‌ای در حال حاضر با شعاری به نام صلح تبلیغ و به سراسر جهان منتقل می‌شود.
او تصریح کرد: ژاپنی‌ها از صلح می‌گویند و به نام صلح از این فاجعه یاد می‌کنند،به این معنا که هم پیامی انسان دوستانه به تمام دنیا می‌دهند و هم یاد آن حادثه بزرگ را هر سال تکرار می‌کنند. این یکی از نکاتی بود که برایم جالب بود. الزاماً برای بیان نگاه و آرمان یک راه وجود ندارد؛ راه‌های مختلفی هست که می‌توان به نسبت زمان و افرادی که مخاطب هستنند از آن استفاده کرد.

هیچ کشوری به اندازه ایران مجروحان شیمیایی نداشته است

بهبودی با بیان اینکه بیشترین قربانیان سلاح‌های شیمیایی را کشور ایران در طول جنگ تحمیلی 8 ساله خودداشته است، اظهار کرد: هیچ کشور دیگری در این موضوع با ما برابری نمی‌کند. بمب‌ها و سلاح‌های شیمیایی جزء سلاح‌های ممنوعه است و بمب اتم که در هیروشیما استفاده شد نیز سلاح ممنوعه است. چطور آنها می‌توانند حادثه خود را جهانی کنند و صدایشان را نه تنها از مرزها و قاره خود بلکه به ملت‌های دیگر و نسل‌های دیگر هم برسانند اما ما نتوانستیم جنایت بزرگی که در جنگ تحمیلی صورت گرفت به بیرون از مرزهای کشور انتقال دهیم و اگر خبری هم بیرون رفته به دلیل انتقال مجروحان شیمیایی بوده که رفته‌اند خارج از کشور تا مداوا شوند.
وی ادامه داد: درست است که از طرف غرب برای نشنیدن و سرپوش گذاشتن روی این جنایات مقاومتی وجود دارد، اما ما باید کارهایی بکنیم و برنامه‌هایی داشته باشیم تا مظلومیت رزمندگانمان و قربانیان سلاح‌های شیمیایی در سطح جهانی دیده شود.

رسانه های غربی بر روی بدیهیات علامت سوال می گذارند

این نویسنده انقلاب و روزنامه‌نگار جنگ تحمیلی گفت: نسل اول انقلاب در مورد مقدمات مسلّمی توافقاتی دارندو خیلی درباره آن صحبت نمی‌کنند. به طور مثال وقتی معتقدیم که محمدرضا شاه پهلوی وابسته به غرب بودهیچ وقت در این مورد صحبت نمی‌کنیم و به عنوان یک امر بدیهی برای ما تلقی می‌شود، و یا زمانی که می‌دانیم صدام جنگ 8 ساله را بر ما تحمیل کرده و کشورهای بزرگ پشت سر او بوده‌اند با هم خیلی در این مورد صحبت نمی‌کنیم. ولی رسانه‌های غربی بر روی نکات بدیهی و مشترکاتمان که نتوانسته‌ایم به نسل بعدی اطلاع دهیم علامت سؤال بزرگی می‌گذارند و با شیوه‌ای حرفه‌ای در بدیهیات تاریخ اخیر کشورمان ابهام ایجاد می‌کنند و در بخشی از اذهان و دل‌های جامعه تأثیر می‌گذارند. بنابراین می‌بینید که کارمان دوچندان مشکل است. هم باید حقایق را با زبان و نگاه درست به نسل پسین برسانیم، و هم این حقایق را به مردم جهان.

مسائل فرهنگی و ادبی کشور با سیاست گره خورده است

بهبودی با تأکید بر اینکه می‌توان از تجربه ژاپن در جهانی کردن حادثه هیروشما استفاده زیادی کرد، گفت: مسائل فرهنگی و ادبی کشورمان مانند بسیاری از مسائل دیگر با امور سیاسی گره خورده و تا زمانی که هر کدام از اینها حوزه مستقلی پیدا نکند و قابل تفکیک نشود، کار مؤثری انجام نمی‌گردد. منظور از پیدا کردن حوزه مستقل این نیست که نگاه‌مان در فرهنگ و ادبیات به دور از منافع ملی باشد، بلکه تصمیم‌گیری در هر یک از حوزه‌های سیاست، فرهنگ و ادبیات ملاحظات خاص خود را دارد. ما این ملاحظات را معمولاً با هم همسان و یکسو می‌پنداریم و فکر می‌کنیم اگر شیوه نگاه و روش کارمان را در حوزه ادبیات و فرهنگ تغییربدهیم بلافاصله به خطوط قرمز و باورهای سیاسی‌مان لطمه وارد می‌شود. باید بپذیریم که کوشش‌های فرهنگی و ادبی نه روی پوست، بلکه در لایه‌های زیرین جامعه باید شکل گیرد.
وی افزود: تا وقتی این حوزه‌ها از هم تفکیک نشود امکان استفاده از این تجربیات کم است.ژاپنی‌ها روش‌های غیرمستقیمی را پیش گرفته و موفق هم بوده‌اند. از یکی از دوستان شنیدم که می‌گفت ژاپنی‌ها ترجیح دادند به جای اینکه رو در روی غول بایستند سوار غول شوند!ما در حال حاضر رو در روی غول هستیم و هزینه‌هایش را هم پرداخت می‌کنیم. می‌شود آموخت و تجربه‌های دیگران را به کار گرفت. البته من سیاستمدار نیستم و نمی‌توانم اظهار عقیده سیاسی کنم ولی حفظ مصالح ملی به گمانم راه‌هایی دارد، نه یک راه.

نیازی به جهانی کردن مفاهیمی همچون شهید، جانباز و ... نیست

مدیر دفتر ادبیات انقلاب اسلامی درباره چگونگی جهانی کردن مفاهیمی همچون شهید، جانباز و دفاع مقدس، گفت: شاید ضرورتی نداشته باشد که به همه دنیا بگوییم که چون ما اعتقاد داریم وقتی کسی شهید می‌شود زنده است و نزد خداوند از روزی بهره‌مند است و ما او را مقدس می‌پنداریم و این نوع آدم‌ها در جنگ تحمیلی ما بوده‌اند؛ بنابراین جنگ ما مقدس است. ضرورتی ندارد این را بگوییم، آنها هم مجبور نیستند باور کنند. اما چیزی که بین همه انسان‌ها مشترک است، دفاع است، هر کسی که در برابر هر تجاوزی از خاک و عقیده‌اش دفاع کند مقدس است و این موضوع مشترک بین همه آدم‌ها است و اگر روی این موضوع بایستیم و با بیان درست بگوییم و بنویسیم کفایت می‌کند. مسئله شهادت و امور مذهبی که بار اصلی جنگ ما را به دوش می‌کشید و باعث می‌شد که دفاع ما یک دفاع جانانه و همه گیر و داوطلبانه شود می‌تواند برای خودمان عزیز باشد؛ استفاده و لذتش را هم می‌بریم. بلکه برای هم‌مسلکان ما در منطقه یک تجربه است، اما برای بسیاری از مردم جهان شاید کاربری نداشته باشد.

در تولید آثار مکتوب جنگ از ژاپن جلوتر هستیم

بهبودی همچنین با اشاره به این که از کشور ژاپن در تولید آثار مکتوب درباره جنگ جلوتر هستیم، گفت: این نظر ممکن است اشتباه باشد، اما شواهد اولیه و پرسش و پاسخی که با برخی از مسئولان آنجا داشتیم نشان می‌دهد آن اهتمامی که ایرانی‌ها برای نگهداشت یاد و خاطره جنگ تحمیلی در شکل مکتوب انجام داده‌اند در نزد آنها وجود ندارد. ما در این مورد خیلی پیشرفته هستیم و در این زمینه حرف اول را در کشورمان با خاطرات می‌زنیم، آن هم در رشته‌های مختلف، خاطرات رزمندگان، آزادگان و اسرای عراقی و بعد هم در حیطه ادبیات، چه در داستان و چه در شعر. من در آنجا چنین چیزی ندیدم. آنها نگرانی‌شان بیشتر بر روی عدم امکان انتقال سینه به سینه یادهای آن زمان است.
وی گفت: تاریخ و ادبیات برای نگهداشت یادمان جنگ در بیان ژاپنی‌ها و مسئولان فرهنگی‌شان مفقود بود و خیلی تعجب می‌کردم که چرا از این عناصر فرهنگی دستیاب و همه‌گیر انسانی و جهانی برای پاسداشت رخدادهای جنگ‌شان استفاده نمی‌کنند. به نظر می‌رسید در شبکه‌های مجازی برای پاسداشت و نگهداشت یادمان‌هایشان خیلی بیشتر از عرصه مکتوب تلاش کرده‌اند. با وجود این توانسته‌اند خاطره فاجعه هیروشیما را به شکلی جهانی حفظ کنند.