---

روزبه هميشه آخرين مد لباس‌ها را مي‌پوشيد. تا هفت سالگي، همه لباس‌هاي روزبه را عمويش، شاهپور تهيه مي‌كرد. آن ايام شاهپور، در كارخانه ذوب‌آهن شاهرود كار مي‌كرد و خرج مادرش و محمد را هم او مي‌داد.
پانزده روز تعطيلي را در شاهرود مانديم و روز سيزده فروردين 1362 به تهران برگشتيم. روحيه خودم و بچه‌‌ها به كلي عوض شده بود.
دوباره من ماندم و زندگي. بچه‌ها را به مهدكودك مي‌گذاشتم و مي‌رفتم دبيرستان. روزي از مهدكودك تلفن كردند و گفتند كه بروم آنجا. با دلهره و نگراني از مدرسه رفتم مهدكودك. معلوم شد پاي روزبه درآمده است. با بچه‌ها فوتبال بازي ‌كرده، شوت زده و پايش به هوا پريده است. ‌جالب آنكه تا آن روز مهدكودكي‌ها نمي‌دانستند كه پاي روزبه مصنوعي است! روزبه خيلي راحت و بدون آنكه كسي متوجه شود‏، راه مي‌رفت و جست و خيز مي‌كرد. مسئول مهدكودك گفت: «خانم ببخشيد! ما نمي‌دانستيم پاي بچه شما مصنوعي است. اصلاً هم معلوم نبود كه روزبه پاي مصنوعي دارد. اگر مي‌دانستيم نمي‌گذاشتيم فوتبال بازي كند.»
ـ مانعي ندارد. حتماً بگذاريد فوتبال بازي كند و مثل بچه‌هاي ديگر بدود و جست و خيز كند. مثل يك بچه كاملاً سالم با او رفتار كنيد. براي خودش هم بهتر است.
نوك پاي روزبه بر اثر زمين خوردن ضرب ديده بود و درد شديدي داشت. روزبه را بغل كردم و در ماشين گذاشتم و به خانه بردم و طبق معمول زرده تخم‌مرغ روي پايش گذاشتم تا ورم پايش بخوابد و بتواند از پروتز و پاي مصنوعي استفاده كند. چند روزي در خانه ماند و خوب شد.
خانواده‌ام و به‌خصوص خاله‌ام خيلي اصرار داشت كه ازدواج كنم. خاله‌ام مي‌گفت: «تو هنوز سي سالت نشده. براي بيوه ماندن خيلي جواني. تا بچه‌هايت بزرگ‌تر نشده‌اند ازدواج كن.»
ـ دلم نمي‌آيد بعد از علي با كس ديگري ازدواج كنم.
ـ خاله‌جان. علي رفت. تو كه نمي‌تواني تا آخر عمر تنها بماني. اگر تو هم رفته بودي و علي مانده بود، همين كار را مي‌كرد. زن و مرد به هم نياز دارند. تا كي مي‌خواهي تنها در اين شهر بي‌‌ در و پيكر و شلوغ زندگي كني؟ براي بچه‌هايت هم بهتر است. سايه‌اي بالاي سرشان هست.
ـ يعني من سايه سر بچه‌هايم نيستم؟
ـ هستي. اما سايه مرد روي سر خانه بودن چيز ديگري است. همه كارهاي زندگي از عهدة يك زن تنها برنمي‌آيد.
يك روز روزبه و لاله در اتاق بازي مي‌كردند. روزبه لاله را هل داد. لاله افتاد زمين و غش كرد! فوراً او را بغل كردم كه به بيمارستان ببرم. اما در آغوشم به حال‌‌ طبيعي برگشت. نزد دكتر متخصص رفتم. دكتر به دقت لاله را معاينه كرد و گفت: «اثرات دوران بارداري شما است. مواظب باشيد ديگر غش نكند. روي مغزش تأثير منفي مي‌گذارد.»
روزبه، لاله را خيلي دوست داشت. اين ماجرا كه پيش آمد، علاقه روزبه بيشتر شد و هميشه سعي مي‌كرد حق را به لاله بدهد؛ اگرچه به ضرر خودش باشد. يك بار لاله خيلي اذيتم كرد. من به جز يك بار، هرگز روزبه و لاله را كتك نزدم.